Fundering, een stukje geschiedenis
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
De geschiedenis van funderingstechnieken omvat de evolutie van methoden om bouwconstructies te stabiliseren op diverse ondergronden en onder verschillende belastingen door de tijd heen.
Omschrijving
Funderingstechnieken hebben zich ontwikkeld van eenvoudige methoden naar geavanceerde constructies. In gebieden met een slappe ondergrond, zoals in Nederland, wordt al eeuwen gefundeerd. Dit begon met houten vlotten en later met houten palen, zoals te zien is bij het Paleis op de Dam en het Centraal Station in Amsterdam. Naast fundering op palen, waarbij de krachten worden overgebracht naar dieper gelegen draagkrachtige grondlagen, bestaat ook fundering op staal. Hierbij rust de fundering direct op een voldoende draagkrachtige ondergrond middels bijvoorbeeld stroken of poeren. Het woord 'staal' verwijst hierbij naar een vaste plaats, niet naar het materiaal. In de Romeinse tijd werd al gebruik gemaakt van een vroege vorm van beton, 'opus caementicium' genaamd, dat hydraulisch bindende eigenschappen had en onder water kon uitharden. Kennis over beton ging deels verloren na de val van het Romeinse Rijk, maar werd later herontdekt. Met de komst van de industriële revolutie en de ontwikkeling van Portlandcement in de 19e eeuw, evenals de uitvinding van gewapend beton waarbij staal aan beton wordt toegevoegd om de treksterkte te verhogen, werden nieuwe mogelijkheden voor funderingen gecreëerd. Tegenwoordig worden voor paalfunderingen veelal betonnen palen gebruikt, en voor grotere of complexere projecten worden geavanceerde technieken en computergestuurde metingen ingezet om de stabiliteit te waarborgen.
Vergelijkbare termen
Paalfundering
Gebruikte bronnen: